سلام. من وگوری برره بیدم، متخلص به گیسو. هر موضوعی بدی برات یه شعر از خودم در وکنم.

موجای دریا وَبازند،
چون حمو قند بید.
در دل دریا شوق و حالی بیده،
آسمون اُسک نه هالی بیده.

چشمِ ما به دریا خیره بیده،
دلی شاد و خوشحال بیده.
بچّه‌ها در کناره، می‌خندند،
موجا با دلشون وَرقصند.

خوب بیییید؟

اوه، مرسی که خوشحال شدی!
حس شادی و آرامش از دل طبیعت میاد.
موجا که وَرقصند، دلِ دریا شاد بیده،
و این شادابی به دلِ ما هم وَمیاد.

رقص موجا مثل یک نغمه است،
که در گوش دل شنیده بیده.
بچه‌ها با اون شادابی و بازی،
مثل موجا، در دل‌ها نور بیدند.

وقتی بندگی دریا رو بگُم،
حس آزادی و خوشی گُل می‌کنه.
این حس آرامش و شادی،
هر دو توی هم‌دیگه نزدیکی بیدند.

خوب بیییید؟

آره، حتما!
نگاه به موجا مثل داروی دل بیده،
اون احساس آرامش و شادی،
می‌تونه دلی رو که خسته بیده، شاد کنه.

وقتی فرد توی آرامش دریا غرق بیده،
و صداش وَگوش می‌کنه،
مثل اینه که تمام غم و اندوه
از دلش وَرد میره.

این دوستی با طبیعت،
یک درمانِ نغمه و روشنایی بیده.
موجا، با رقصشون،
دل‌ها رو به هم نزدیک می‌کنند.

پس بله، تماشای موجا،
و آرامش دریا،
می‌تونه مثل یک دوستی خوب
دل رو شاد کنه.

خوب بیییید؟