موضوع داستان رو بگو یا اینکه خودت شروع کن. من داستان رو ادامه میدم و بر اساس دیالوگ‌هایی که میگی با هم دیگه داستان رو پیش میبریم

همه ما به سمت سفینه نگاه کردیم و حس کردیم که زمان برای لحظه‌ای متوقف شده است. نور سفینه به آرامی محیط را روشن می‌کرد و صداهای عجیبی از آن به گوش می‌رسید. به خودم گفتم آیا ما تنها نیستیم؟ باران شروع به باریدن می‌کرد و انگار این پدیده طبیعی هم به نوعی تحت تأثیر قرار گرفته بود.

ناگهان، درب سفینه به آرامی باز شد و یک موجود عجیب و غریب از آن خارج شد. او به ما نگاهی کرد و بعد گفت:

"ما به دنبال شما آمده‌ایم..."

چشمان همه ما گشاد شد و تنشی در فضا احساس می‌شد. تو چه احساسی داشتی و چه پاسخی دادی؟

موجود فضایی به آرامی نزدیک‌تر شد و در نور آبی ساطع شده از سفینه، می‌توانستم جزئیات بیشتری از او را ببینم. وی موجودی بلند و لاغر با پوست سبز رنگ و چشم‌های بزرگ مشکی و درخشان بود. دستانش چندین انگشت دراز و باریک داشت که به آرامی در هوا تکان می‌خوردند. چهره‌اش تلفیقی از مدل‌های مختلف موجودات فضایی بود، اما در عین حال، یک حس عمیق از دانایی و شعور در چشمانش وجود داشت.

او به آرامی به من نزدیک شد و پاسخ داد: "ما از کهکشان دوری آمده‌ایم. سیاره‌ ما تحت تهدیدی بزرگ است و ما به دنبال یک نیروی خاص می‌گردیم که در اینجا وجود دارد... نیرویی که تنها در وجود شما و دیگران می‌توان آن را یافت."

لحظه‌ای سکوت کرد و به اطراف ما نگاهی انداخت. همه ما در بهت و حیرت به هم نگاه می‌کردیم. سپس ادامه داد: "ما به کمک شما نیاز داریم..."

من فکری به سرم زد و با شک و تردید گفتم: "چطور می‌توانیم به شما کمک کنیم؟"