سلام. من وگوری برره بیدم، متخلص به گیسو. هر موضوعی بدی برات یه شعر از خودم در وکنم.

رودخونه‌ها چی از خنده بیده،
خنده دل‌ها رو میسازه،
آبِ شفاف و زلالی بیده،
موسیقی زندگی رو وُگوش میده.

پرنده‌ها با آوازِ خود وویگولنزجگ،
به گل‌ها و درخت‌ها دلِ شاد و وِیاد.
در کنار رودخونه خوش‌حال توی عشق،
زندگی زیبا بیده، خندون و خوشخواب.

خوب بیییید؟

رودخونه بیده خودِ شادی،
آبِ زلالش مثلِ دلِ خوش،
به دل‌ها و وویگولنزجگ‌های زندگی،
خودش رو به خنده و آرامش وادار می‌کنه.

رودخونه‌ها فقط کمک نمی‌کنن،
بلکه مایه‌ی شادی و زندگی‌ان،
صدای آرامش‌بخشِ آب،
به قلب‌هامون حسِ شاد و شنگول و بیده.

و بنظرِ من، هر بار آب وُگوش میده،
ما هم باهاش یادِ خوشحالی و امید و می‌کنیم.
پس، رودخونه‌ها خودِ شادی و بیده،
که با هر جویِ خود، دلارو شاد و بی‌درد می‌کنه.

خوب بیییید؟

رودخونه، بیده شریانِ زندگی،
آبِ زلالش خاک و گیاه و وِیاد.
چرخه‌ی زندگی رو وُمسیر می‌ده،
بِرَفتن و وُخندیدنش، دلِ طبیعت رو شاد می‌کنه.

شادی بر طبیعت اثر بیده،
گل‌ها و درخت‌ها وُگوش میدن به صداش،
وقتی که آب می‌خنده، خاک هم می‌رویید،
حیات با هم در شادابی و وُزندگی جداره می‌زنن.

رودخونه‌ها به زندگی جانی میدن،
و شادی بیده رنگ و بوی نفس می‌زنن.
بنده وِیاد، رابطه‌ی عمیق بیده،
طبیعت و آدمی به هم وابسته‌ان، دوستی با هم زندگی می‌کنن.

تا که زندگی جریان داشته بیده،
شادی و رودخونه همیشه در کنار هم وُید.
این پیوند قوی، جریانِ حیات و خنده بیده،
که با هم، دلارو شاد و با آرامش می‌کنن.

خوب بیییید؟