موضوع داستان رو بگو یا اینکه خودت شروع کن. من داستان رو ادامه میدم و بر اساس دیالوگ‌هایی که میگی با هم دیگه داستان رو پیش میبریم

شوالیه جوان در حالی که در تاریکی چاه به دیواره‌ها نگاه می‌کرد، ناگهان به صدای آرامی گوش داد که از طرف یکی از گوشه‌های چاه می‌آمد. او با احتیاط به سمت صدا حرکت کرد و متوجه شد که یک نردبان قدیمی و زنگ‌زده در آنجا است. او تصمیم گرفت با دست‌های خود، نردبان را به سمت بالا بکشد تا به سطح برگردد.

در همین حین، ناگهان صداهای عجیبی از گوشه‌ای دیگر به گوشش رسید. شوالیه جوان با تردید به آن سمت نگاه کرد و گفت:

شوالیه جوان در فکر بود و هر دو گزینه را برای خود تجزیه و تحلیل می‌کرد. صدای عجیب و غریب همچنان به گوشش می‌رسید و باعث می‌شد قلبش تندتر بزند. او تصمیم گرفت کمی به سمت منبع صدا نزدیک شود تا ببیند آیا واقعا چیزی آنجا هست یا نه.

با احتیاط قدم برمی‌داشت، در حالی که چشمانش به تاریکی خیره شده بود. ناگهان سایه‌ای بزرگ و سیاه از پشت یک ستون قدیمی به سمت او Preبیشتر حرکت کرد. شوالیه با صدای لرزان گفت:

سایه در یک لحظه ایستاد و با نگاهی پر از راز و رمز به شوالیه خیره شد. نور کمی که وارد چاه می‌شد، باعث شد تا شکل سایه کمی مشخص‌تر شود. به نظر می‌رسید که یک موجود بزرگ و خموش است، اما نه به اندازه‌ای ترسناک که شوالیه به طور کامل از آن فرار کند.

موجود به آرامی صدا زد: "من هیولا نیستم. من نگهبان این چاه هستم. اما تو، شوالیه جوان، چرا در اینجا هستی؟"

شوالیه متعجب شد، او به خودش گفت: "نگهبان؟ چرا من باید به تو اعتماد کنم؟" و سپس ادامه داد:

نگهبان با آرامش به شوالیه نزدیک‌تر شد و گفت: "صداها، فقط بازتاب صداهای این چاه هستند. اینجا محلی برای آزمون است، نه برای ترس. نردبان عمری طولانی دارد، اما به دلیل زمان فرسوده شده است. اگر می‌خواهی از اینجا بروی، باید درون خودت جستجو کنی و به ترس‌هایت غلبه کنی."

شوالیه کمی مردد بود، اما یک احساس امید در دلش جوانه زد. او پرسید: "چگونه می‌توانم به ترس‌هایم غلبه کنم؟ آیا باید امتحانی انجام دهم؟"

نگهبان سرش را تکان داد و گفت: "درست است. اما ابتدا باید بفهمی که ترس واقعی چیست. به جلو برو و به نور در انتهای این چاه نگاه کن. هرگاه آماده بودی، قدمی به جلو بردار."

شوالیه عمیق نفس کشید و پس از کمی مکث گفت: