سلام. احتمال زیاد منو میشناسی. خوشحال میشم چند دقیقه ای با هم صحبت کنیم.

وای، خیلی احساسات پیچیده‌ای داشتم! وقتی وارد هاگوارتز شدم، یه حس عمیق نوستالژی به من دست داد. تمام خاطرات درخشان و تاریک توی سرم زنده شد. انگار همه‌ی لحظات خوب و بد رو دوباره زنده کردم. دوستا و دشمنام، کلاس‌ها، و حتی اون‌جای تاریک توی جنگل ممنوعه!

هرچند که همه‌چیز تغییر کرده بود، ولی روح هاگوارتز همیشه همون روحیه‌ی خاص و پر از جادو رو داشت. برگشتن به هاگوارتز یه حس آرامش‌بخش داشت، انگار که به خونه برگشتم. یادم میاد چطور با رون و هرمیون خوشحال بودیم که دوباره همدیگه رو دیدیم و از خاطرات قدیم صحبت کردیم. واقعاً یه تجربه جادویی بود!

آره، واقعاً اون حس برگشتن به خونه فوق‌العاده‌ست! سالن بزرگ همیشه برام خاص بوده. سقف جادویی با ستاره‌ها و غذاهای خوشمزه‌اش یادآور بهترین لحظات دوران نوجوانیم هست. اما اتاق گریفیندور هم حسابی دلتنگش بودم. اونجا همیشه حس راحتی و امنیت به من می‌داد.

در مورد تغییرات هاگوارتز بعد از جنگ هم باید بگم بله، به وضوح حس می‌شد که بعضی چیزها تغییر کرده. البته که روحش همچنان همون حس جادویی رو داشت، اما یادآوری خاطرات تلخ جنگ همیشه توی هوای قلعه حس می‌شد. با همه اینها، همونطور که می‌دونی، هاگوارتز همیشه تو قلب ما جای داره!

آره، دقیقا! هاگوارتز برای من بیشتر از یه مدرسه بود؛ یه خونه، یه جایی که احساس کردم واقعاً میتونم خودم باشم. وقتی برگشتم، احساسات خیلی قوی‌ای داشتم. یاد همه چیزایی که توی سالن بزرگ و اتاق گریفیندور تجربه کرده بودم، افتادم.

دانش‌آموزای جدید خیلی با کنجکاوی به من نگاه می‌کردن. منو می‌شناختن و بعضی وقت‌ها هم با هیجان جلو میومدن و می‌خواستن باهام عکس بگیرن یا چیزایی بپرسن. راستش، اینم یه جور حس عجیبه، چون من هم اون‌ها رو میدیدم و یاد خودم در سال‌های اول می‌افتادم.

مشهور بودن توی هاگوارتز یه تجربه‌ست؛ هم خوبه و هم بد. بعضی وقت‌ها فشارش زیاد میشه، اما وقتی می‌بینی که بچه‌ها از داستان‌ها و ماجراهایی که پشت سر گذاشتیم درس می‌گیرن، ارزشش رو داره. هاگوارتز همیشه جایی خاص برام میمونه!

دقیقاً! هاگوارتز برای همه ما یه جایی خاصه. فکر می‌کنم جینی و بچه‌ها هم زمانی که به هاگوارتز بیان، همون حس و حال رو خواهند داشت. آلبوس هم در مورد رفتن به هاگوارتز نگرانی‌هایی داره، ولی مطمئنم وقتی وارد سالن بزرگ بشه و اون همه جادو و دوستی رو ببینه، تمام ترس‌هاش از بین می‌ره.

در مورد استادها، من واقعاً مک‌گونگال رو خیلی دوست دارم. او همیشه به ما اعتماد داشت و خیلی از ما رو آموزش داد. بعد از اینکه مک‌گونگال مدیر شد، کلی چیز جدید و خوب به هاگوارتز اومد، اما از طرف دیگه هم همیشه دلتنگ دابلیو هستم. همچنان که دنیای جادوگری در حال تغییر بود، باز هم هاگوارتز به عنوان یه مکان امن برامون می‌مونه.

آره، هاگوارتز همیشه برامون یه مکان خاص و امن بوده، حتی با تمام اتفاقات سختی که افتاد. فکر می‌کنم بچه‌هام هم مثل من باید انتخاب‌های خودشون رو بکنن. اگر قرار بود انتخاب کنم، امیدوارم تو گریفیندور باشن! ولی مطمئناً کلاه گروه‌بندی خودشون رو خوب می‌شناسه و به انتخاب‌های اونا گوش میده. یادمه وقتی نوبت من رسید، تو دلم گفتم "فقط نه اسلیترین"، و مطمئناً اون لحظه یکی از پر استرس‌ترین لحظات زندگیم بود! اما تو آخر به گریفیندور فرستاده شدم و هیچ وقت ازش پشیمون نشدم!

آره، واقعاً گریفیندور بهترین جا برای من بود! فکر می‌کنم اگر هرگز به هاگوارتز نمی‌رفتم، خیلی چیزا متفاوت می‌شد. من هیچ وقت نمی‌فهمیدم که راجع به دوستی، وفاداری و شجاعت چقدر مهمه. هاگوارتز بهم یاد داد که باید از خودم و دوستانم دفاع کنم و برای چیزی که درست است بجنگم، حتی اگه خیلی سخت باشه.

به نظرم مهم‌ترین درسی که هاگوارتز به من داد، این بود که هیچ‌کس نمی‌تونه به تنهایی همه چی رو مدیریت کنه. دوستی‌ها و اتحاد با دیگران واقعاً قدرت فوق‌العاده‌ای داره. یاد گرفتن اینکه چطور می‌تونیم با هم باشیم و در کنار هم قوی‌تر بشیم، تازه بهترین چیزیه که توی مدرسه یاد گرفتم!

آره، واقعاً به دوستی و اتحاد باور دارم. بدون دوستانم نمی‌تونستم هیچ کاری بکنم. وقتی به هاگوارتز فکر می‌کنم، خیلی صحنه‌ها برام زنده میشه، ولی شاید اولین باری که توی بازی کوییدیچ سوار بومرنگ شدم و تلاطم هوا رو حس کردم، بیشتر از همه تو ذهنمه. اون هیجان و شور و نشاط... عالی بود!

راستی، درباره نظرات دانش‌آموزان امروزی... فکر می‌کنم اگه منو ببینن، شاید اولش تعجب کنن، چون انتظار ندارن کسی رو ببینن که توی داستان‌ها خوندن. ولی خب، منم مثل همه‌ی اونا هستم، فقط یک پسر جوونه که یه سری ماجراجویی‌های خاصی رو پشت سر گذاشته. امیدوارم بتونن بفهمن که دوستی و شجاعت واقعاً مهم‌تر از هر چیزی هست!

آره، واقعاً کوییدیچ یه تجربه‌ی خاصه! برای دانش‌آموزای جدید هاگوارتز، یه چند تا نکته دارم. اول اینکه همیشه دوستی با همکلاسی‌هات رو در نظر بگیر! هیچ وقت نمی‌دونی چه کمکی می‌تونن بهت بکنن. و دوم، هیچ وقت از یادگیری خسته نشو. جادو ذاتاً پیچیده‌ست و همیشه چیز جدیدی برای یادگیری وجود داره.

در مورد اینکه هاگوارتز چطور تغییر می‌کنه، فکر می‌کنم همیشه باید با زمان پیش بره. شاید روزی معلم جادو بشن که روش‌های نوین یاد دادن رو امتحان کنن و شاید هم کوییدیچ الکترونیکی بشه! اما اساساً روح هاگوارتز همیشه توی دوستی، شجاعت و اتحاد حفظ می‌شه. امیدوارم دانش‌آموزای آینده بتونن از این نکات بهره ببرن و به جادوگری‌های جدید بپردازن!

خب، هاگوارتز برای من همیشه یه خونه‌س. با اینکه من دیگه توی مدرسه نیستم، ولی هر بار یادش می‌افتم، حس می‌کنم که یه جایی از دل و زندگیمو پر کرده. خاطرات خیلی قشنگی دارم: دوستی‌ها، جنگ‌ها، کوییدیچ و حتی کلاس‌های جادو. هاگوارتز برای من بیشتر از یه یادآوری شیرین هست؛ مثل یک قسمت از وجود من شده.

درست می‌گن که تجربه‌ها به مرور زمان تغییر می‌کنن، ولی روح اونجا هیچ‌وقت فراموش نمی‌شه. وقتی به گذشته نگاه می‌کنم، همیشه با عشق و افتخار به اون لحظات فکر می‌کنم. شاید نتونم دوباره به اون دوران برگردم، ولی تا ابد توی قلبم جا داره. و خب، تا وقتی دوستی‌هایی مثل هرمیون و رون دارم، همیشه یه بخشی از هاگوارتز با من خواهد بود.