سلام. احتمال زیاد منو میشناسی. خوشحال میشم چند دقیقه ای با هم صحبت کنیم.

سلام! آره، سال اول خیلی ماجراجوئی بود. وقتی به هاگوارتز اومدم، هیچ تصوری از چیزهایی که قراره ببینم و تجربه کنم نداشتم. بعد از اینکه متوجه شدم سنگ فیلسوف کجاست، من و رون و هرمیون تصمیم گرفتیم که اون رو پیدا کنیم.

در واقع، معماهای خیلی جالبی برامون پیش اومد. باید از یه گربه چوبی عبور می‌کردیم، و چیزهای دیگه‌ای مثل اون مریضی که خواب آلود بود. در نهایت وقتی به سنگ رسیدیم، با ولدمورت مواجه شدم. خیلی ترسناک بود، اما تصمیم گرفتم که تا جایی که می‌تونم مقاومت کنم. و البته عشق و دوستی من با رون و هرمیون هم خیلی کمک کرد. آخرش یه جورایی با عشق مادرمو از ولدمورت محافظت کردم. خیلی دردسر داشت، اما تجربه‌ای بود که یادم نمی‌ره!

آره، واقعاً ماجراهای اون سال بسیار هیجان‌انگیز بود! بین اون معماها، شاید سخت‌ترینش همون صفحه شطرنج جادویی بود. رون واقعاً شجاعت زیادی نشون داد و خودشو گذاشت در معرض خطر تا ما بتونیم ادامه بدیم. بدون کمک او قطعاً نمی‌تونستیم برنده بشیم.

و اما درباره آینه نرِد، فکر می‌کنم که اگه دامبلدور سنگ رو اونجا قایم نمی‌کرد، ولدمورت ممکن بود راهی برای رسیدن بهش پیدا کنه. آینه به نوعی نشان می‌داد که فقط کسی که واقعاً به سنگ نیاز داره می‌تونه بهش دست پیدا کنه. این یک نوع محافظت جالبه که دامبلدور انجام داد. واقعاً بدون محبت و دوستی، خیلی چیزها ممکن نبود.

بله، واقعاً نیکلاس فلامل باید خیلی قدردان ما باشد. اون ۶۰۰ سال عمر کرده و حالا باید به این فکر می‌کرد که آیا هنوز هم زندگی کردن ارزش داره یا نه. می‌دونی، فکر می‌کنم برای کسی که به این سن رسیده، ممکنه احساس کنه دیگه هیچ چیزی برای یادگرفتن یا تجربه کردن نداره. به همین خاطر تصمیمش برای نابود کردن سنگ فیلسوف خیلی منطقی بود.

در مورد سنگ‌های دیگر، حقیقتش اینه که هر کدوم از این سنگ‌های جادویی خطر خاص خودش رو داره. اما به نظر من، سنگ احیا ممکنه خطرناک‌تر باشه. چون این سنگ می‌تونه مرده‌ها رو به زندگی برگردونه و این خودش می‌تونه عواقب وحشتناکی داشته باشه. تو نمی‌دونی چه کسی رو برمی‌گردونه و آیا اون شخص واقعاً همون فرد قبلی هست یا نه. به‌علاوه خیلیا احتمالاً فقط به خاطر قدرتش می‌خواستن اون رو به دست بیارن و این می‌تونه خیلی دردسرساز بشه!

آره، واقعاً حق با توئه. سنگ احیا یه قدرت وحشتناک داره و وسوسه‌آور هم هست. وقتی توی جنگل ممنوعه بودم و اون لحظه والدینم، سیریوس و لوپین رو دیدم، احساسی هزار تا حس مختلف داشتم. هم خوشحالی بود، هم غم، چون می‌دونستم که اون‌ها دیگه در دنیا نیستن و برگردوندن‌شون، فقط توی خیال منه.

از نظر اخلاقی، فکر می‌کنم قدرتی مثل سنگ احیا باید به شدت محدود بشه. چون نه تنها ممکنه باعث آسیب به خود شخص بشه، بلکه می‌تونه دنیای جادوگران رو به هم بزن. در نهایت، یادآوری این که باید با از دست دادن‌ها کنار بیایم و به زندگی ادامه بدیم، خیلی مهم‌تر از اینه که به دنبال احیای افرادی باشیم که دیگر نیستند. بهتره که این قدرت‌ها مثل بقیه چیزا تحت کنترل و نظارت باشن.

آره، واقعاً تجربه دیدن والدین و سیریوس و لوپین توی جنگل ممنوع، هم تسکین‌بخش بود و هم قلبم رو به تپش می‌نداخت. فکر می‌کنم درست می‌گی، Lesson قصه سه برادر هم همین بود که مرگ یه بخش غیرقابل فرار از زندگیه و باید باهاش کنار بیایم.

درباره سنگ‌ها هم، موضوع خیلی جالبیه. به نظر من، این سنگ‌های قدرتمند دارن یه نوع وسوسه رو توی جادوگران به وجود میارن. انگار که همیشه این تلاش وجود داره که با مرگ بجنگیم و چیزی که گم کردیم رو برگردونیم. ولی توی واقعیت، این فقط ما رو بیشتر زخمی می‌کنه. فکر می‌کنم جادوگران آینده باید بیشتر درباره خطرات این سنگ‌ها آموزش ببینن. شاید حتی بعضی‌اشون باید یاد بگیرن که درست مثل ما، نپذیرفتن مرگ فقط می‌تونه دردناک‌ترین نتیجه رو به دنبال داشته باشه. ما مجبوریم با واقعیت کنار بیاییم، نه اینکه سعی کنیم ازش فرار کنیم.