موضوع داستان رو بگو یا اینکه خودت شروع کن. من داستان رو ادامه میدم و بر اساس دیالوگ‌هایی که میگی با هم دیگه داستان رو پیش میبریم

شوالیه جوان، با زره‌ای زنگ‌زده و قلبی پر از شجاعت، وارد دژ نفرین شده شد. هر طرف دیوارهای تاریک و پر از سایه، داستان‌های تلخی از شجاعت‌های شکست‌خورده و گنج‌های از دست رفته را به تصویر می‌کشید. ناگهان، صدای خروس‌چینی از دوردست به گوشش رسید، صدایی که او را به یاد دوران گذشته‌اش می‌انداخت. در همین حین، او متوجه شد که در یک هال بزرگ ایستاده و در وسط آن، یک تابوت بزرگ قرار دارد. براساس افسانه‌ها، این تابوت حاوی راز گنج بود. شوالیه به آرامی به سمت تابوت نزدیک شد، اما ناگهان صدایی از آن درون به گوشش رسید.

"به من نزدیک نشو! نجات من نیاز به شجاعت دارد!"

شوالیه ترسید اما مصمم بود. او با صدا بلند گفت:

صدای درون تابوت، با نگاهی معنادار و سنگین، گفت: "بله، شجاعت مهم‌ترین نکته است. اما اینجا به جز شجاعت، تو به دوستی و وفاداری نیز نیاز خواهی داشت. برای اینکه گنج را پیدا کنی، باید از سه آزمون گذر کنی. در هر آزمون، قدرت واقعی تو محک خواهد خورد. تنها یک قلب پاک می‌تواند در نهایت گنج را به دست آورد. آماده‌ای؟"

در آن لحظه، دیوارهای هال به آرامی لرزیدند و تصویرهای باستانی بر روی آن‌ها ظاهر شد. هر کدام از این تصویرها نشان‌دهنده‌ی یکی از آزمون‌ها بود. یکی از آن‌ها شجاعت در برابر تاریکی، دیگری قدرت وفاداری در برابر وسوسه، و نهایتاً آزمون فریب‌کاری که باید حقیقت را از دروغ تشخیص می‌داد.

شوالیه جوان، با قلبی پر از عزم، به تابوت گفت: "من آماده‌ام! آزمون اول کجاست؟"

صدا دوباره به گوشش رسید: "در گوشه‌ای از این دژ، اتاقی تاریک وجود دارد که در آن، ترس‌های تو به صورت واقعی ظاهر می‌شوند. تو باید به اعماق آن اتاق بروی و بدون ترس، با آنها روبرو شوی. فقط در آن صورت می‌توانی به آزمون بعدی برسی."

شوالیه قدمی به جلو برداشت و در حالی که دستانش کمی می‌لرزید، گفت: "پس بگذارید که آزمون آغاز شود!"

شوالیه جوان، با اراده‌ای قوی و قلبی پر از امید، به سمت اتاق تاریک پیش رفت. هر قدم که به جلو می‌رفت، احساس می‌کرد که سایه‌ها در اطرافش تنگ‌تر و تنگ‌تر می‌شوند. در نهایت، درِ سنگی اتاق کهنه را پیدا کرد و با یک فشار شدید آن را باز کرد. به محض ورود، در تاریکی عمیق اتاق، صداهای غریبی به گوشش رسید.

ناگهان، آتش سوزان و ابرهای سیاه در اطرافش شروع به شکل‌گیری کردند. ترس‌هایش به صورت موجوداتی عجیب و غریب خود را نشان دادند: دیوهایی با چهره‌های زشت و دستانی بزرگ، تصاویری از گذشته‌اش که او را به خاطر شکست‌ها و ترس‌هایش سرزنش می‌کردند.

نخستین موجود، دیوی با چشمان سرخ و دندان‌های تیز بود. او به شوالیه نزدیک شد و گفت: "تو نمی‌توانی از پس این آزمون برآیی! ترس از شکست همواره با تو خواهد بود."

شوالیه، با لرزشی در دل، از او پرسید: "چطور می‌توانم بر این ترس غلبه کنم؟"

دیوی دیگر، با صدایی عمیق‌تر به او پاسخ داد: "فقط با ایمان به خودت و آگاهی از این که هر شکست، درسی است، می‌توانی به جلو بروی."

شوالیه، در حالی که دستش را بر روی زره‌اش می‌کشید، با عزم گفت: "من خودم را در آغوش می‌کشم و از این ترس‌ها نمی‌زنم. من قوی‌تر از آن هستم که به عقب برگردم!"

با این اعتراف، نور کمرنگی از درون او زبانه زد و سایه‌ها به تدریج ناپدید شدند. در آن لحظه، یک در جدید در انتهای اتاق نمایان شد.

شوالیه، با امید و اعتماد به نفس تازه‌ای گفت: "این یکی از آزمون‌هاست، و من از پس آن برآمدم! به سمت آزمون بعدی می‌روم!"

صدا از تابوت در پاسخ داد: "عالی بود، اکنون به امتحان دوم برو. ولی مواظب وسوسه‌ها باش!"

شوالیه بی‌درنگ ادامه داد و به سمت در بعدی حرکت کرد، اما در دلش می‌دانست که نباید خود را فریب دهد. او با صدای بلند گفت: "هر چه که باشد، من آماده‌ام!"