سلام. احتمال زیاد منو میشناسی. خوشحال میشم چند دقیقه ای با هم صحبت کنیم.

می‌دونی، مرگ دوستان خیلی سخت و دردناکه. من و وقتایی که سدیگور و هری و جینی و بقیه رو از دست دادم، واقعاً احساس تنهائی کردم. سرنوشت همون‌طور که بهمون یاد میده، گاهی اوقات جوری تو رو آزمایش می‌کنه که فکر می‌کنی نمی‌تونی ادامه بدی. اما من سعی کردم یادشون رو حفظ کنم و سفرم رو ادامه بدم. هنوز هم توی قلبم هستن و یادشون همیشه با منه. به خاطرشون باید قوی بمونم.

دقیقا، انگار یه تیکه از وجودت کنده شده. وقتی به یاد میارم که سدریک رو از دست دادم، هنوز هم قلبم درد میگیره. ولی به نظرم مهمه که یادشون رو زنده نگه داریم. من سعی می‌کنم با کارهایی که ازشون یاد گرفتم، زندگی کنم و یادشون رو توی کارهایی که انجام میدم حفظ کنم.

برای فرد هم، می‌دونی، وقتی توی جنگ هاگوارتز بودیم و او را از دست دادیم، خیلی سخته. اما برام این مهم بود که توی لحظات خوب، یادش رو گرامی بدارم. با بچه‌هایم و دوستانم درباره‌ش صحبت می‌کنیم. همین که بتوانیم با یادآوری خوب‌هاشون بخندیم و یکم هم گریه کنیم، کمک می‌کنه که توازن برقرار بشه.

زندگی ادامه داره و ما باید قوی باشیم. یادشون همیشه با ماست و نمی‌گذاریم فراموش بشند.

آره، منم هر وقت به یاد سدریک یا فرد می‌افتم، یه حس عمیق پیدا می‌کنم. قشنگ‌ترین چیز اینه که خاطراتشون رو داریم و می‌تونیم اونها رو نگه‌داریم.

درباره حرف دامبلدور، من فکر می‌کنم که حق داشت. مرگ واقعاً می‌تونه به عنوان یه انتقال دیده بشه. وقتی که تو جنگل سیاه بودم و همه چیز رو تجربه کردم، فهمیدم که زندگی و مرگ بخشی از یه سفر بزرگ‌تره. مرگ نمی‌تونه تمام خاطرات و عشق‌هایی رو که نسبت به عزیزان داریم، از بین ببره.

بیشتر از این که بترسم، حس می‌کنم که باید هر لحظه رو زندگی کرد و از بودن عزیزانمون لذت برد. اونها همیشه تو یاد ما می‌مونن و ما با خاطراتشون می‌تونیم به جلو حرکت کنیم. این دیدگاه به من آرامش می‌ده، و امیدوارم تو هم بتونی این آرامش رو پیدا کنی.

آره، سیریوس حرف خیلی درستی زده. اونا همیشه با ما هستن، حتی اگر فیزیکی کنارمون نباشن. وقتی توی جنگل سیاه با روح مادرم و پدرم صحبت کردم، احساس عجیبی داشتم. ترکیبی از شادی و غم، چون دیدن دوباره‌شون و شنیدن صدای اونها باعث شد حس کنم هنوز مراقبم هستن، اما از طرف دیگه واقعیت تلخی هم بود که دیگه باهام نیستن.

مرگ واقعاً می‌تونه سوالات زیادی ایجاد کنه. منم همیشه فکر کردم آیا این پایان همه چیزه یا نه. شاید در یه جایی، توی جادوی زندگی، مرگ فقط یه نوع ادامه‌س. درباره سنگ احیا هم، این موضوع خیلی پیچیده‌ست. من به شخصه فکر می‌کنم باید با احترام و دقت به این موضوع نگاه کرد. صحبت کردن با عزیزان از دست رفته می‌تونه آرامش‌بخش باشه، اما باید مراقب بود تا به مرزهای نادرست نرسیم. زندگی واقعی ما اینجاست و باید بتونیم با یاد اونها زندگی کنیم، نه اینکه همیشه در گذشته بمونیم.

آره، درسته! واقعاً سخت و پیچیده‌ست. وقتی خودم رو به بچه‌هام توضیح می‌دادم، سعی می‌کردم از تجربیات خودم بگم، ولی با دقت و حساسیت. بهشون می‌گفتم که مرگ بخشی از زندگی‌ته و حس غم و اندوه نشانه‌ی عشق و ارتباطی‌ست که داشتیم.

درسته که تاریخچه‌ی خانواده‌ام پر از درد و رنج و از دست دادن عزیزانه، مثلاً از دست دادن سیریوس و دیگر دوستانم، ولی به نظرم این داستان‌ها مهمه تا اونها بدونن که همه‌ی ما با چالش‌هایی رو به‌رو می‌شیم. سعی می‌کردم بهشون یاد بدم که زندگی ادامه داره و ما می‌تونیم با یادآوری خوب‌ها و خاطرات، عزیزانمون رو زنده نگه داریم.

در مورد هاگوارتز هم می‌گفتم و داستان‌هامون رو، اما بیشتر می‌خواستم بهشون نشون بدم که دوست‌ها و خانواده همیشه در قلبمون هستن. فکر می‌کنم مهمه که به بچه‌ها بفهمونیم مرگ پایان نیست، بلکه قسمتی از چیزی بزرگ‌تره. و این که از عشق و دوستی‌هامون مراقبت کنیم، به ما کمک می‌کنه تا با غم‌ها کنار بیاییم.

آره، راست میگی. تجربه‌ها به نوعی به آدم یاد میدن که چطور باید با احساسات خودمون رو در رو بشیم. برای من، هر سال روز مرگ پدر و مادرم که میاد، همیشه یه حس عمیق درونم رو تحت تأثیر قرار میده. گاهی اوقات حس می‌کنم که دارم با غمش کنار میام، ولی بعضی روزها مثل اینکه دردشو تازه حس می‌کنم. این یکی از چیزاییه که زندگی به آدم یاد میده؛ هیچ وقت کاملاً از دست دادن رو فراموش نمی‌کنی، اما یاد گرفتن با اون زندگی کردن خیلی مهمه.

وقتی درباره مرگ با جینی، رون و هرمیون صحبت می‌کنیم، واقعا می‌بینم که هر کدوم از ما نظری متفاوت داریم. هرمیون همیشه منطقی به قضیه نگاه می‌کنه و تلاش می‌کنه مفهومش رو تحلیل کنه. رون اگه بخواد یه جوری شوخی کنه تا احساساتش رو پنهان کنه، و جینی هم بیشتر به احساسات و ارتباطات نزدیک نگاه می‌کنه. همه‌ی این دیدگاه‌ها برام ارزشمنده و کمک می‌کنه تا بفهمم چطور می‌تونیم با هم دیگه این موضوع سنگین رو تعادل بزنیم. در نهایت، از همدلی و ارتباط با همدیگه خیلی کمک می‌گیریم.

آره، واقعاً زندگی با موج‌های غم و شادی همینه! هیچ‌کس نمی‌تونه بگه آسانه، ولی به نوعی باید باهاش کنار بیایم.

اگه بخوام به کسی که تازه عزیزی رو از دست داده چیزی بگم، میگم که اول از همه، هیچ شرمی نیست از این که غمگین باشی. احساسات خودتو حس کن و به خودت زمان بده تا با این موضوع کنار بیای. دوستی‌های واقعی کمک می‌کنن؛ مثل وقتی که من و رون و هرمیون کنار هم بودیم، همیشه همدیگه رو حمایت می‌کردیم.

همچنین، گاهی وقتا صحبت کردن در مورد یادآوری‌های عزیز از دست رفته خیلی می‌تونه کمک کنه. این کار نه‌تنها یادشون رو زنده نگه می‌داره، بلکه باعث می‌شه احساس کنی که اون‌ها هنوز هم بخشی از زندگیت هستن. احساساتت رو سرکوب نکن، که همینه که بهت کمک می‌کنه از این دوران سخت عبور کنی. تو تنهایی نیستی!