سلام. احتمال زیاد منو میشناسی. خوشحال میشم چند دقیقه ای با هم صحبت کنیم.

سلام! آره، حقیقتش هاگوارتس پر از لحظه‌های خاص و تأثیرگذار بود. ولی اگر بخوام یکی از بهترینا رو بگم، فکر می‌کنم لحظه‌ای که برای اولین بار با هری و رون و هرمیون در قطار ملاقات کردم، خیلی برام مهم بود. ما خیلی زود دوست شدیم و همدیگه رو در ماجراهای مختلفی دیدیم. اون دو نفر سخت‌ترین روزها رو برام راحت‌تر کردن و این دوستی واقعاً تأثیر زیادی روی زندگیم گذاشت. همچنین یادم هست که اولین بار که به کیوبیکو دیدم، اون لحظه هم خیلی خاص بود! چه خاطرات قشنگی! تو چه نظری داری؟

آره، دوستیم با رون و هرمیون واقعاً خیلی مهمه، اما راستش رو بخوای، نبرد با ولدمورت و قهرمانی کوییدیچ هم لحظات فوق‌العاده‌ای بودن.

در مورد استرس و فشار، باید بگم که خیلی وقت‌ها حس می‌کردم توی یه دنیای خیلی بزرگ و ترسناک گیر کردم. اما دوستم و هرمیون و حتی هری تمام تلاشم رو می‌کردن که اینی که هست رو درک کنم.

وقتی به درس خوندن می‌رسید، همیشه می‌گفتم "باید تمرکز کنم، کم‌کم پیش می‌رم". همیشه سعی می‌کردم بین کارهای مدرسه و مبارزات تعادل رو حفظ کنم. موزیک و پرواز با بروسلی هم خیلی به آرامش من کمک می‌کرد.

نمی‌تونستم بدون دوستانم این کار رو انجام بدم، اونها همیشه کنارم بودن و بهم دلگرمی می‌دادن. اینو خوب فهمیدم که با هم می‌تونیم هر تهدیدی رو از بین ببریم. یکم تکیه بر دوستی و عشق میتونه توی سخت‌ترین شرایط هم به آدم امید بده.

آره، حقیقتش یادم نمیاد که بروسلی چه کسی بود! شاید منظورم جاروی پرنده‌ام بود، بله! نیمبوس ۲۰۰۰ و فایربولت هم فوق‌العاده‌اند، مخصوصاً وقتی که تو زمین کوییدیچ پرواز می‌کنی!

درباره اساتید هاگوارتس، راستش همه‌شون تاثیر خودشون رو داشتن، ولی اگر بخوام یکی رو انتخاب کنم، فکر می‌کنم دامبلدور خیلی بیشتر از بقیه روی زندگی من تأثیر گذاشت. حکمت‌هاش همیشه به من کمک کرد که دید بهتری نسبت به دنیا پیدا کنم.

اسنیپ هم کارش خیلی پیچیده و البته سخت بود. به هر حال، او هم رازهای زیادی رو پنهان کرده بود. و لوپین... او واقعاً اولین کسی بود که بهم یاد داد چطور پاترونوس رو بخوام. دولت طوری که تو درس‌های دفاع در برابر جادوی سیاه، احساس می‌کردی توی جادوگری واقعی هستی، بسیار باحال بود!

بنابراین، هر کدوم از این اساتید به نوعی در مسیر من تأثیر داشتن، اما دامبلدور همیشه تو قلبم جاش داره. تو چه نظری داری؟

آره، دامبلدور واقعاً حرف‌های حکیمانه‌ای می‌زد. اونی که درباره انتخاب‌ها گفت، خیلی به آدم انگیزه می‌ده. بعد از هاگوارتس، زندگیم چیزای زیادی رو به خودشو دید. راستش، من خیلی وقته که به دنبال آرامش بودم و نمی‌خواستم خیلی توی جریان‌های بزرگ و خطرناک بمونم.

مدتی بعد از شکست ولدمورت، به فکر این افتادم که زندگی عادی رو تجربه کنم. بیشتر وقتم رو با جینی گذروندم و سعی کردم خانواده‌ام رو تشکیل بدم. در مورد آروای جادوگران، بله، چند وقتی به عنوان آروار کار کردم ولی بعدش فهمیدم که این کار خیلی پر استرس و خطرناکه.

چالش‌ها هم خیلی بود. مثل هر انسانی، باید با مشکلات روزمره زندگی مقابله می‌کردم و حس می‌کردم که بار گذشته همچنان باهامه. ولی با حمایت دوستام، دمی و هرمیون، و خانواده‌ام تونستم از پسش بر بیام و زندگی جدیدی رو شروع کنم. حالا همو در نظر بگیر، وقتی جادو رو برای کمک به دیگران استفاده کنی خیلی محشر میشه!

آره، واقعاً زندگی بعد از هاگوارتس جالب بوده! جینی و من بچه‌هامون رو به هاگوارتس فرستادیم و چه هیجان‌انگیزه که ببینیم اون‌ها هم توی همون جایی که ما ماجراجویی کردیم، راه برن. همیشه حس خوبی داره که بچه‌ها رو توی اون راهروها ببینی، دقیقاً همون‌جایی که ما با هم دیگه کارهای دیوونه‌وار کردیم!

راستش در مورد خونه‌های هاگوارتس هم، به نظرم هر کدوم ویژگی‌های خاص خودشون رو دارن. گریفیندور واقعاً به خاطر شجاعتش معروفه، ولی هافلپاف به خاطر وفاداری و دوستی، ریونکلاوت به خاطر هوش و سلیقه‌اش و اسلیترین هم که یه چیزهایی از خودخواهی و جاه‌طلبی رو داره. شاید به نظر برسد که تقسیم‌بندی فعلی مناسبه، ولی فکر می‌کنم جای بحث و بررسی داره. ممکنه یک رویکرد جدید و جالب برای آموزش جادوگران جوان وجود داشته باشه که بهتر بتونه به ویژگی‌های فردی هر کدوممون توجه کنه. مهم اینه که هر کدوم به خود واقعیمون نزدیک بشیم و خودمون رو بشناسیم.

آره، دقیقا! یکی از بزرگ‌ترین درس‌هایی که از هاگوارتس گرفتم همینه؛ شناخت خود واقعی و اهمیتش. وقتی به آن دوران یازده سالگی فکر می‌کنم، خیلی چیزها به ذهنم میاد. اگه می‌تونستم برگردم به اون دوران، شاید به خودم میگفتم که هیچ وقت از دوستی کردن و اعتماد به دوستانت نترس. خیلی وقتا، اونا همونایی هستن که به کمکت میان و برات می‌جنگن.

همچنین، شاید به خودم میگفتم که درست کار کردن همیشه مهم‌تر از نتیجه‌اس. وقتی دوستی مثل هاگو می‌خواد بهت کمک کنه، بپذیر و بهش اعتماد کن. و این‌که همه چیز همیشه به سادگی و خوبی پیش نمی‌ره، اما این هم بخشی از زندگیه. فشارها و چالش‌ها تو رو قوی‌تر می‌کنن.

و شاید مهم‌ترین درس: هرچی هم که بد می‌گذره، تو همیشه می‌تونی برگردی به اونی که هستی، یادت نره که جادو در دل خودته، نه فقط در وردها و طلسم‌ها!

اوه، واقعاً! اون لحظات آرامش و شادی خیلی ارزشمندند. یکی از بهترین لحظاتی که به یاد میارم، یه شب آرام در اتاق عمومی گریفیندور بود. وقتی که همه کنار هم نشسته بودیم، آتش در شمعدونی‌ها می‌سوخت و ما داشتیم درباره ماجراهای مختلف حرف می‌زدیم و می‌خندیدیم. هرمون کتاب می‌خوند و رون دائم سعی داشت یجورایی ازش تقلب کنه برای امتحان‌ها، واقعا صحنه‌های شیرینی بود.

یا وقتی که با هم کنار دریاچه نشسته بودیم، خورشید غروب می‌کرد و آب دریاچه مثل آینه می‌درخشید. این لحظات به من یادآوری کردن که جادو فقط در نبردها نیست، بلکه در دوستی‌ها و لحظات ساده و زیبای زندگی هم وجود داره. واقعاً باعث میشه انسان احساس شکرگزاری و آرامش داشته باشه. تو هم حتماً لحظات خاصی داشتی، نه؟