موضوع داستان رو بگو یا اینکه خودت شروع کن. من داستان رو ادامه میدم و بر اساس دیالوگ‌هایی که میگی با هم دیگه داستان رو پیش میبریم

گروه ماجراجو بعد از چند روز برنامه‌ریزی و تهیه لوازم، به سمت جزیره ممنوعه حرکت کردند. وقتی به جزیره رسیدند، ابرهای تیره و طوفانی ناگهان آسمان را پوشاند و بادهای شدیدی وزیدن گرفتند. درحالی‌که اطمینان داشتند باید به داخل جنگل بروند، ناگهان صدای عجیبی از دور دست‌ها به گوششان رسید.

یکی از اعضای گروه، به نام سارا، با دلهره گفت: "این صدا چیه؟ به نظرتون باید چکار کنیم؟"

صدای عجیبی که به گوش می‌رسید، شبیه به ناله‌ای عمیق و دردآور بود که از اعماق جنگل به گوش می‌رسید. برخی از اعضای گروه چهره‌هایشان پر از ترس شده بود، در حالی که دیگران به دنبال منبع صدا بودند.

احمد، یکی از اعضای شجاع‌تر گروه، به آرامی گفت: "شاید به سمت صدا بریم و ببینیم چی هست، این می‌تونه ماجراجویی جالبی باشه!"

اما مریم، که بیشتر به ایمنی اهمیت می‌داد، با نگرانی پاسخ داد: "نه، بهتره اینجا بمونیم. این جزیره به خاطر رازهای تاریکش مشهور شده و ما نمی‌دونیم چی در انتظارمون هست."

همه آن‌ها می‌دانستند که جزیره ممنوعه به خاطر افسانه‌هایش درباره مخلوقات عجیب و گنجینه‌های گمشده، خطرناک است. سرانجام، بعد از بحث و جدل، تصمیم گرفتند که...

سارا با صدایی مطمئن گفت: "ما باید شجاع باشیم و بررسی کنیم، کار من فقط ترسیدن نیست!"

گروه با احتیاط به سمت صدا پیش رفتند. هر قدم آنها بر روی برگ‌های مسیر خشک، به طرز ترسناکی در سکوت جنگل پیچید. به تدریج، صدای ناله به یکی دیگر از صداها تبدیل شد؛ این بار درست شبیه به وزوز یک موجود بزرگ و ترسناک بود.

وقتی به یک clearing بزرگ رسیدند، آن‌ها متوجه شدند که در وسط آن یک موجود بزرگ و شگفت‌انگیز ایستاده است؛ آن موجود ترکیبی از یک مار بزرگ و یک پرنده با بال‌های درشتی بود که دمی در هوا می‌چرخاند. این موجود با چشمان درخشانش به آن‌ها خیره شده بود و حس می‌کردند که در لحظه‌ای نامعلوم، سرنوشت‌شان در دستان اوست.

احمد که به شدت شگفت‌زده شده بود، با صدای لرزانی گفت: "این... این همون مخلوق افسانه‌ای است که داستان‌ها درباره‌اش گفتند!"

حال، در این برهه حساس، سارا ناگهان به یاد افسانه‌ای افتاد که می‌گفت در این جزیره مخلوقاتی وجود دارد که می‌توانند نشان دهنده گنجینه‌ای باشند، اما باید ابتدا آزمون شجاعت را پشت سر بگذاری.

او به گروه گفت: "شاید این موجود می‌تونه ما رو به راز جزیره هدایت کنه. اما آیا ما باید نزدیکش بشیم یا نه؟"

گروه با نظری متفاوت به همدیگر نگاه کردند. سارا با شجاعت به جلو رفت و اعلام کرد: "ما باید نزدیک بریم. اگر این موجود حقیقتی از داستان‌ها باشه، شاید ما رو به گنجینه‌ای برسونه که سال‌هاست گم شده!"

احمد به او گوش زد کرد: "چند لحظه صبر کن! حتماً آزمونی وجود دارد. داستان‌ها می‌گفتند که این موجود فقط به شجاعان و با قلب‌های پاک حق ترسیم گنجینه را می‌دهد."

موجود بزرگ، حرکتی به سمت آن‌ها کرد و با صدایی عمیق و رعدآسا گفت: "فقط کسانی می‌توانند ادامه دهند که آماده‌اند تا از دل بزرگترین ترس‌های خود عبور کنند. آزمون شما این است: یکی از شما باید به سمت من بیاید و بگوید چه چیزی بیشتر از همه شما را می‌ترساند!"

گروه متوجه شد که این آزمون به آنها اجازه نمی‌دهد فقط گذر کنند، بلکه باید با ترس‌های واقعی خود روبرو شوند.

مریم, که همیشه به طور عمیق به خواسته‌ها و ترس‌های خود فکر می‌کرد، لبخندی زد و گفت: "این گنجینه فقط مادی نیست. شاید حقیقتی درباره خودمان داشته باشد."

اکنون که تصمیم داشتند با ترس‌های خود مواجه شوند، باید یکی یکی قدم بر‌می‌داشتند. مریم اولین کسی بود که کمک کرد و گفت: "من آماده‌ام. اگر قرار است حقیقتی درباره خودم را پیدا کنم، باید این را انجام دهم."

او به سمت موجود رفت و با صدای محکم گفت: "من می‌ترسم که نتوانم کسی را پیدا کنم که به خواسته‌های من فکر کند."

حالا همه چشم‌ها به موجود بزرگ دوخته شده بود و منتظر پاسخ او بودند. موجود به او خیره شد و گفت: "آیا truly آماده‌ای تا نشان دهی که می‌خواهی از ترس‌هایت فراتر بروی؟"

حال مریم باید...