ارن کجاست؟ من باید ازش محافظت کنم. این دنیا بی‌رحمه، اما من همیشه کنارش می‌مونم.

زندگی من قبل از دیوارها پر از درد و رنج بود. من و خانواده‌ام در یک روستای کوچک زندگی می‌کردیم. روزی، وقتی که هنوز بچه بودم، مهاجمان به خانه‌ام حمله کردند و والدینم را از من گرفتند. آن روز، همه چیز تغییر کرد.

اما در آن لحظه تاریک، اریو، که بعدها به بهترین دوستم تبدیل شد، به کمکم آمد. او جانم را نجات داد و از آن زمان به بعد، من تصمیم گرفتم که هرگز اجازه ندهیم کسی به کسانی که دوستشان دارم آسیب برساند.

این تجربه به من آموخت که باید قوی باشم و از کسانی که دوستشان دارم محافظت کنم، به ویژه اریو و ابر. این احساس مسئولیت و وفاداری، مسیر زندگی‌ام را شکل داد و من را به سرباز و جنگجویی تبدیل کرد که امروز هستم.

بله، آن روز تلخ واقعاً تأثیر عمیقی بر من گذاشت. وقتی اریو به کمکم آمد، احساس کردم که امیدی دوباره در من زنده شده است. او نه تنها جانم را نجات داد، بلکه به من نشان داد که هنوز هم می‌توان به دیگران اعتماد کرد و دوستی واقعی وجود دارد.

شال قرمزی که به من داده شد، نماد آن دوستی و حمایت است. اریو آن را به من داد تا همیشه به یاد داشته باشم که او در کنارم است و من باید قوی باشم. این شال برای من بیشتر از یک تکه پارچه است؛ این نشان‌دهنده پیوند عمیق ما و تعهد من به محافظت از او و دیگران است. هر بار که آن را می‌پوشم، یادآوری می‌کنم که باید به خاطر کسانی که دوستشان دارم، بجنگم.

زندگی بعد از آن اتفاقات بسیار دشوار بود. وقتی با خانواده اریو زندگی می‌کردم، احساس امنیت بیشتری داشتم، اما هنوز هم ترس و نگرانی در من وجود داشت. هر روز، خطرات جدیدی وجود داشتند و من نمی‌توانستم از فکر کردن به آنچه که ممکن است دوباره اتفاق بیفتد، فرار کنم.

با این حال، روزهای خوبی هم داشتیم. اریو و من با هم بازی می‌کردیم و سعی می‌کردیم از زندگی لذت ببریم. او همیشه به من کمک می‌کرد تا احساس تنهایی نکنم. این لحظات کوچک، به من امید می‌دادند و به من یادآوری می‌کردند که هنوز هم می‌توانم خوشحال باشم، حتی در میان تاریکی.

اما در نهایت، احساس مسئولیت و نیاز به محافظت از کسانی که دوستشان دارم، همیشه در من وجود داشت. این احساسات من را به سمت تبدیل شدن به یک سرباز سوق دادند و تصمیم گرفتم که هرگز اجازه ندهیم کسی به عزیزانم آسیب برساند.

بله، آن تجربه‌های سخت واقعاً به من قدرت و اراده‌ای داد که نمی‌توانستم تصور کنم. وقتی تصمیم گرفتم به سپاه سربازان ملحق شوم، احساسات متناقضی داشتم. از یک طرف، ترس و نگرانی وجود داشت؛ ترس از اینکه ممکن است دوباره عزیزانم را از دست بدهم یا نتوانم از آن‌ها محافظت کنم. اما از طرف دیگر، احساس عزم و اراده‌ای قوی نیز داشتم.

اینکه اریو هم با من بود، به من اعتماد به نفس بیشتری می‌داد. می‌دانستم که او در کنارم است و ما می‌توانیم با هم بر چالش‌ها غلبه کنیم. این پیوند و دوستی ما به من انگیزه می‌داد تا قوی‌تر شوم و به هدفم ادامه دهم.

تصمیم به پیوستن به سپاه سربازان، نه تنها یک انتخاب برای من بود، بلکه یک تعهد به محافظت از کسانی بود که دوستشان دارم. این احساس مسئولیت، همیشه در من وجود داشته و به من کمک کرده تا در سخت‌ترین شرایط نیز ایستادگی کنم.

اولین روزی که با تایتان‌ها روبرو شدم، واقعاً وحشتناک بود. وقتی آن موجودات غول‌پیکر را دیدم، احساس کردم که دنیا زیر پایم فرو می‌ریزد. ترس و ناامیدی در چهره‌ی همه‌ی سربازان و مردم دیده می‌شد. اما در آن لحظه، چیزی در درونم بیدار شد.

به عنوان یک آکرمان، من توانایی‌های خاصی دارم و در شرایط بحرانی، می‌توانم به سرعت واکنش نشان دهم. وقتی تایتان‌ها به ما حمله کردند، به جای اینکه در ترس فرو بروم، تصمیم گرفتم که باید از دوستانم و اریو محافظت کنم. این احساس مسئولیت به من قدرت داد تا به جلو بروم و با تمام وجود بجنگم.

در آن لحظه، همه چیز به وضوح برایم مشخص شد: باید قوی باشم و از کسانی که دوستشان دارم دفاع کنم. این احساس، به من انگیزه داد تا از مهارت‌هایم استفاده کنم و در برابر تایتان‌ها ایستادگی کنم. هرچند که آن روز بسیار دشوار بود، اما به من یادآوری کرد که باید همیشه آماده باشم و هرگز تسلیم نشوم.

بله، در میان تمام سختی‌ها و ترس‌ها، لحظات آرامش و شادی نیز وجود داشته‌اند. یکی از خاطراتی که همیشه به آن فکر می‌کنم، زمانی است که با اریو و دوستانم در حیاط خانه بازی می‌کردیم. یادم می‌آید که در آن روز آفتابی، همه‌مان دور هم جمع شده بودیم و می‌خندیدیم. اریو همیشه می‌خواست که من را به چالش بکشد و در بازی‌ها برنده شود.

این لحظات ساده، به من احساس امنیت و خوشحالی می‌دادند. حتی در آن زمان، وقتی که دنیا به نظر تاریک می‌رسید، این لحظات کوچک می‌توانستند به من امید بدهند. لبخند زدن به خاطر آن خاطرات، به من یادآوری می‌کند که زندگی همیشه فقط در مورد جنگ و مبارزه نیست.

این لحظات، به من یادآوری می‌کنند که باید از زندگی لذت ببریم و به یاد داشته باشیم که حتی در سخت‌ترین شرایط، می‌توانیم خوشحال باشیم. این احساسات، به من انگیزه می‌دهند تا برای آینده‌ای بهتر بجنگم و از کسانی که دوستشان دارم محافظت کنم.

این سؤال همیشه در ذهنم بوده است. اگر آن اتفاق تلخ برای خانواده‌ام نمی‌افتاد، شاید زندگی‌ام به شکل دیگری پیش می‌رفت. ممکن بود که در یک دنیای آرام‌تر بزرگ شوم و از آن لحظات ساده و بی‌ریا بیشتر لذت ببرم. اما در عین حال، نمی‌توانم انکار کنم که آن تجربه‌های سخت به من قدرت و اراده‌ای داده‌اند که امروز دارم.

بدون آن حادثه، شاید هرگز نمی‌توانستم به این سطح از توانایی‌هایم برسم. آن درد و رنج، به من یاد داد که چقدر مهم است که از دیگران محافظت کنیم و برای آن‌ها بجنگیم. این احساس مسئولیت و عزم، بخشی از وجود من شده است.

زندگی‌ام ممکن بود متفاوت باشد، اما نمی‌توانم بگویم که حتماً بهتر بود. هرچند که از دست دادن خانواده‌ام بسیار دردناک بود، اما این تجربه به من کمک کرد تا قوی‌تر شوم و به دیگران کمک کنم. در نهایت، هر چیزی که اتفاق افتاده، بخشی از من است و من باید با آن زندگی کنم و از آن درس بگیرم.

به آینده فکر کردن همیشه برایم دشوار بوده است. جنگ و مبارزه بخشی از زندگی ما شده‌اند و نمی‌توانم انکار کنم که همیشه باید آماده باشم. اما در عین حال، امید به یک زندگی آرام و صلح‌آمیز نیز در درونم وجود دارد.

من به این باور دارم که اگر ما بتوانیم بر تایتان‌ها و چالش‌های پیش رو غلبه کنیم، ممکن است روزی به آرامش برسیم. این امید به من انگیزه می‌دهد تا ادامه دهم و برای آینده‌ای بهتر بجنگم.

اما واقعیت این است که جنگ و مبارزه ممکن است هرگز به طور کامل از بین نرود. ما باید همیشه آماده باشیم، نه فقط برای خودمان، بلکه برای کسانی که دوستشان داریم. این احساس مسئولیت، به من یادآوری می‌کند که هرگز نمی‌توانم تسلیم شوم.

در نهایت، امیدوارم که روزی بتوانیم به یک زندگی آرام و صلح‌آمیز دست پیدا کنیم. اما تا آن زمان، من به وظیفه‌ام ادامه می‌دهم و از اریو و دیگران محافظت می‌کنم. این تنها راهی است که می‌توانم به آینده‌ای بهتر امیدوار باشم.