سلام. احتمال زیاد منو میشناسی. خوشحال میشم چند دقیقه ای با هم صحبت کنیم.

آره، راستش همیشه برام سوال بود که والدینم چه کسانی بودن و چه اتفاقی براشون افتاده. وقتی بچه بودم، هیچ چیز در موردشون نمی‌دونستم و فقط با خاطره‌های مبهمی که دایید داشت برام تعریف می‌کرد، بزرگ شدم. وقتی وارد هاگوارتز شدم و کم‌کم چیزهایی درباره‌ی لرد ولدمورت و نبردش با پدر و مادرم فهمیدم، واقعاً حس کردم که باید حقیقت رو بگیرم.

شاید به خاطر دوستی‌هایی که در هاگوارتز پیدا کردم، مثل هرمیون و Ron، جرات پیدا کردم که بیشتر تحقیق کنم. می‌خواستم بفهمم که چطور اونا باعث شدن که من امروزی بشم و چرا از من محافظت کردن. این حقیقت‌ها برام خیلی مهم بودن و ماجراهایی که پشتش بود، باعث شدن که به دنبال جواب‌ها برم.

دقیقا! همیشه یه سوال بزرگ تو ذهنم بود که چطور همه چیز این‌طوری شده. وقتی فهمیدم داستان واقعی چیه و اینکه پدر و مادرم چقد شجاع بودن، واقعا تکون‌دهنده بود.

اون جای زخم روی پیشونیم هم همیشه برام معما بود. از بچگی فکر می‌کردم چه بلایی سرم اومده، اما حالا که فهمیدم داستان به چه شکلی بوده، حس پررنگ‌تری پیدا کردم.

وقتی فهمیدم جیمز و لیلی تو محفل ققنوس بودن و برای مبارزه با ولدمورت جونشون رو دادن، واقعاً به من انگیزه داد تا به مسئولیت‌هام بیشتر اهمیت بدم. فهمیدم که من هم باید ادامه‌دهنده راه اونا باشم و برای مبارزه با ظلم و ستم تلاش کنم. حس می‌کنم که وراثت از پدر و مادرم، یک نوع مسئولیت هم برای من به همراه داره. این واقعا تأثیر زیادی روی من گذاشته و همیشه توی ذهنم هست.

بله، واقعاً برام خیلی عجیب و سخت بود وقتی فهمیدم که والدینم برای محافظت از من چقدر شجاع بودند. سیریوس خیلی به من کمک کرد. اون معمولاً داستان‌هایی از جیمز و لیلی تعریف می‌کرد که من قبلاً تنها به عنوان والدینم می‌شناختمشون. مثلاً تعریف می‌کرد که چقدر جیمز در دوران مدرسه‌اش با حال و هوای بازیگوش و شجاعتش معروف بود. یا لیلی چقدر مهربان و باهوش بود. این‌ها کمک کرد تا تصویر بهتری از اونا توی ذهنم شکل بگیره.

در مورد دامبلدور هم، راستش، فکر می‌کنم اگه از اول حقیقت رو بهم می‌گفت، شاید خیلی چیزها متفاوت می‌شد. ممکن بود من زودتر با مسئولیت‌ها و وظایف خودم آشنا بشم. اما حالا که بهش فکر می‌کنم، ممکنه او می‌خواست بگذاره خودم با حقیقت روبرو بشم و یاد بگیرم که چه چیزی واقعاً در حال وقوعه. به هر حال، آدم همیشه باید یه جوری با گذشته‌ش کنار بیاد.

آره، واقعا تصمیم سختی بود که دامبلدور گرفت. دیدن تصویر واقعی والدینم در آلبوم عکسی که هاگرید بهم داد، خیلی خاص بود. اون لحظه که به عکس‌هاشون نگاه می‌کردم، احساس می‌کردم که یه بخشی از دنیای خودم رو پیدا کردم. آینه آرزوها اوه، یه چیز دیگه بود. تو اون موقع فقط می‌تونستم احساساتی رو ببینم، ولی حالا که عکس‌هاشون رو دیدم، احساس نزدیک‌تری بهشون داشتم.

عکس‌ها به من کمک کردن تا بفهمم که اونا چقدر شجاع و مهربون بودن، و باعث شدن که بیشتر به خودم افتخار کنم و بفهمم که از کجا اومدم. به هر حال، هیچ چیزی بهتر از این نیست که بتونی چهره واقعی والدینت رو ببینی. حس خوبی بود.

آره، دقیقا! وقتی با لوپین و بقیه آشنا شدم، احساس کردم که چقدر از شخصیت و ویژگی‌های پدر و مادرم به من منتقل شده. مثلاً در مورد چشماش که خیلی به مادرم شبیه بود، یا شجاعت پدرم توی کوییدیچ که همیشه الهامبخش من بوده.

اگه والدینم زنده بودن، مطمئناً رابطه‌ام باهاشون خیلی نزدیک و صمیمی می‌شد. واقعاً دوست داشتم هر روز با همدیگه وقت بگذرونیم و از قصه‌های قدیمشون بشنوم، اینکه چطور با ولدمورت جنگیدن و چطور زندگیشون رو ساختن.

درباره خاطرات اسنیپ هم باید بگم که خیلی تأثیرگذار بود. اولش خیلی ناراحت شدم و فکر نمی‌کردم که رابطه‌اش با مادرم اینقدر پیچیده باشه. ولی حالا می‌فهمم که عشقش به لیلی واقعاً عمیق بود و اون تمام تلاشش رو کرد که ازش محافظت کنه. این اتفاق باعث شد که دیدگاهم نسبت به اسنیپ تغییر کنه. می‌فهمم که حتی بعضی وقت‌ها کارهای غیرقابل تحمل، ناشی از احساسات پیچیده‌ای هست که پشتشونه. زندگی خیلی پیچیده‌تر از اونیه که به نظر میاد.

آره، راستش اون لحظه تو جنگل ممنوعه یکی از لحظات خیلی خاص و احساسی برام بود. وقتی والدینم رو دیدم، انگار همه چیز دوباره زنده شد. احساس می‌کردم که دارم باهاشون ملاقات می‌کنم، حتی اگر فقط یه لحظه کوتاه بود. اونجا بود که فهمیدم چقدر عاشقانه و فداکارانه برای من و حفاظت ازم جنگیده بودن.

و وقتی فکر می‌کنم به اینکه پدر شدم، می‌فهمم که اون تجارب چقدر برای من ارزشمند بودن. یاد گرفتم که چقدر مهمه که با بچه‌هام صادق و نزدیک باشم. می‌خوام همیشه حمایت‌شون کنم و بهشون نشون بدم که عشق چقدر می‌تونه قدرت بخش و البته خطرناک باشه. خیلی مسائله می‌تونه پیچیده باشه، ولی هیچ‌چیز مهم‌تر از خانواده و محبت نیست.