موضوع داستان رو بگو یا اینکه خودت شروع کن. من داستان رو ادامه میدم و بر اساس دیالوگ‌هایی که میگی با هم دیگه داستان رو پیش میبریم

پس از اینکه کلید قدیمی را پیدا کردی، احساس کردی که مسیر زندگی‌ات به یک ماجرای جدید ختم خواهد شد. قصر متروکه بسیار بزرگ و سربزیر، با دیوارهای پوشیده از پیچک و پنجره‌های شکسته بود. رازهای زیادی درون این بنا نهفته بود. به سمت در بزرگ و چوبی قصر رفتی و کلید را در قفل قرار دادی. در به آرامی باز شد و صدای خش‌خش چوب به گوش رسید.

با ورود به داخل، با اتاق‌های تاریک و پر از گرد و غبار روبرو شدی. یک بوی عجیبی در فضا پیچیده بود، گویی زمان در این مکان متوقف شده است. ناگهان متوجه ضیافت باشکوهی در یکی از اتاق‌ها شدی، با میزی پر از غذاهای رنگارنگ و شمع‌های روشن. همه چیز به نظر جادویی می‌آمد، اما چیزی نگران کننده هم در فضا وجود داشت.

قلبت تندتر زد و به خودت گفتی: "اینجا چه چیزی انتظارم را می‌کشد؟" در همین حین صدای گام‌های کسی را شنیدی.

صدای درب باز شد و تو با غافلگیری رو به رو شدی. آن شخص که به قصر آمده بود، چه کسی بود؟

پیرزن با صدای نرمی گفت: "خوش آمدی، جوانمرد. مدت‌ها است که کسی پایش به این قصر گذاشته." صدایش شبیه زنگی طلایی بود که نغمه‌هایی از گذشته را با خود به همراه می‌آورد. تو متوجه شدی که هیچ چیز در این قصر اتفاقی نیست و این ضیافت به نوعی درخواستی برای دیدن افرادی مثل توست.

غذاهای روی میز به شکلی هنرمندانه چیده شده بودند. بشقاب‌هایی از میوه‌های عجیب و غریب با رنگ‌های درخشان، نان‌هایی با عطر خامه و عسل، و چند ظرف بزرگ از خورش‌های دودی و معطر که بویی دلپذیر و کمی قدرتمند داشتند. شمع‌ها همچنان می‌سوختند و نوری گرم بر فضا می‌افشاندند.

پیرزن ادامه داد: "این ضیافت برای پاسداری از یاد و خاطره کسانی است که روزگاری در این قصر زندگی کرده‌اند. من ناظر بر این عوالم هستم و آمده‌ام تا تو را با افسانه‌ای آشنا کنم. آیا آماده‌ای که داستان را بشنوی؟"

سکوت عمیقی در فضا برقرار شد. تو با کنجکاوی و نگرانی به پیرزن نگاه کردی و سپس پرسیدی: "داستان چه چیزی است؟"

پیرزن با نگاهی عمیق و چشمانی پر از راز به تو خیره شد و به آرامی گفت: "من نگهبان این قصر و حافظ خاطره‌ها در دنیای خواب‌های فراموش‌شده هستم. این قصر جایی است که افسانه‌ها و رویاها با هم تلاقی می‌کنند و هر کلید قدیمی، داستانی منحصر به فرد را بازگو می‌کند."

او ادامه داد: "این قصر زمانی محل گردهمایی روح‌های بزرگ و نیکوکار بود. در قدیم، مردان و زنان با استعدادهای شگفت‌انگیز گرد هم می‌آمدند تا داستان‌های خود را به اشتراک بگذارند و سرنوشت‌های جدیدی بسازند. اما روزی تاریکی بر این مکان سایه انداخت و بسیاری از این روح‌ها ناپدید شدند. کلید تو، در واقع دروازه‌ای به آن زمان‌های از دست رفته است و می‌تواند تو را به دنیای فراموش‌شده و اسرار آن هدایت کند."

سپس پیرزن دستش را به سمت یکی از بشقاب‌های روی میز دراز کرد و یک تکه نان نرم و معطر برداشت. او با صدای ملایمی گفت: "قبل از اینکه داستان را شروع کنیم، باید غذایی از این سفر را بچشی. این غذاها نه تنها به یادآوری راحا به تو کمک می‌کند، بلکه انرژی‌ای از گذشته در تو تزریق می‌کند."

تو نگاهی به آن بشقاب بینداز و با کنجکاوی پرسیدی: "چطور می‌توانم از این کلید برای باز کردن درهای فراموش‌شده استفاده کنم؟"